Przysłówki podkreślają znaczenie czasownika, przymiotnika lub innego przysłówka, ewentualnie całego zdania i są nieodmienne.
W języku duńskim występują 2 rodzaje przysłówka:

1. Przysłówki oryginalne

Przysłówki oryginalne to przysłówki, które nie pochodzą od innych części mowy.
 
Przykład:
aldri – nigdy
endnu – jeszcze
nok – dość, wystarczająco

2. Przysłówki pochodne

Często przysłówki mają pochodzenie odprzymiotnikowe.
Tworzone są one poprzez zmianę końcówki przymiotnika.

a) Przysłówki z końcówką -t:
Przykład:
przymiotnik: smuk → przysłówek: smukt (pięknie)

b) Przysłówki z końcówką -vis:
Przysłówki z końcówką -vis tworzone są od przymiotników, które zakończone są na -ig.
Przykład:
przymiotnik: naturlig → przysłówek: naturligvis (naturalnie)

c) Inne grupy przysłówków odprzymiotnikowych
Przykład:
końcówka – deles
aldeles – całkowicie

d) Przysłówki odrzeczownikowe
Przykład:
massevis – masowo

Przysłówek miejsca i kierunku

W zależności od długości przysłówka określa on miejsce lub kierunek.
Krótka forma opisuje przemieszcza nie z jednego miejsca na drugie i odpowiada na pytanie „dokąd?“.
Długa forma dotyczy jednego miejsca i odpowiada na pytanie „gdzie?“.
Tworzona jest poprzez dodanie końcówki -e do krótkiej formy.
 
Przykład:
Jeg går op. – Idę na górę.
Jeg er oppe. – Jestem na górze.