Przymiotniki w funkcji orzecznikowej w języku duńskim także zależą od rodzaju i liczby rzeczownika, który określają.
Końcówki są takie same jak przy mocnych przymiotnikach w funkcji przydawkowej, ale nie ma rozróżnienia na mocne i słabe:

1. Rzeczownik określony czy nieokreślony?

• Rzeczowniki z przymiotnikiem w funkcji orzecznikowej stoją najczęściej w formie określonej.
  Jednocześnie przymiotnik w tym przypadku otrzymuje końcówkę nieokreślonej deklinacji przydawkowej.
  Przykład:
  Blomsterne er smukke. – Kwiaty są ładne.
• Niepoliczalne rzeczowniki stoją w formie nieokreślonej, jeśli towarzyszą im przymiotniki w funkcji orzecznikowej w uogólniających wyrażeniach!
  Jednocześnie przymiotnik w tym przypadku otrzymuje końcówkę nieokreślonej deklinacji przydawkowej.
  Przykład:
  Regn er vådt. – Deszcz jest mokry.

2. Zaimki osobowe

Zaimkowi osobowemu w liczbie pojedynczej towarzyszy zwykle przymiotnik w formie podstawowej.
Po zaimku nieokreślonym det stoi natomiast forma -t w l. poj., a w l. mn. forma -e.

Duńskie przymiotniki nieregularne

1. Przymiotniki nieodmienne:
   identyczna forma w Utrum, Neutrum i liczbie mnogiej
   Przykład:
   sky – nieśmiały
   stille – cichy
2. Identyczne formy Utrum i Neutrum:
   Przykład:
   kort – krótki
   elsket – kochany
   malet – malowany
3. Przymiotniki zakończone na -el, -en lub -er:
   przy dodawaniu końcówki liczby mnogiej tracą pierwsze -e
   Przykład:
   sulten – głośny
   gammel – stary
   simpel – prosty
4. Liczba mnoga od lille (mały) to små