W islandzkim występują tylko 4 przypadki: mianownik, dopełniacz, celownik i biernik.
Istnieje wiele schematów deklinacji rzeczowników.
Przynależność do danej deklinacji rozpoznaje się po formie danego rzeczownika w mianowniku i dopełniaczu liczby pojedynczej, jak i w mianowniku liczby mnogiej.

Najważniejsze końcówki to:

• „-ur“, „-a“ i „-ar“ w rzeczownikach rodzaju męskiego
• „-a“ w rzeczownikach rodzaju żeńskiego

Rzeczowniki rodzaju męskiego:

*Uwaga:
Jeśli rzeczownik kończy się samogłoską, pomija się -a !

Rzeczowniki rodzaju żeńskiego:

*Rzeczowniki żeńskie z akcentowaną w temacie głoską -ö lub -jö deklinują się również według tej zasady.
Zmieniają głoskę przed -a i -i na -a natomiast dyftong na -ja.

**Jeśli akcentowana samogłoska w temacie to -ö, dochodzi wtedy do zmiany samogłoski.

Rzeczowniki nieżywotne:

Słabe rzeczowniki rodz. nijakiego występują w języku islandzkim dość rzadko i opisują najczęściej części ciała (np. auga = oko).
Zapoznaj się z deklinacją słabych rzeczowników. Przykład odmiany słowa eyra (ucho).

Rzeczowniki rodz. nijakiego na -(i)s:

Rzeczowniki z końcówką tematu na -i z akcentem na -æ są rodzaju nijakiego. Przykładem jest stýri (kierownica).

Uwaga:
Rzeczowniki rodz. nijakiego zakończone na -é“ odmieniają się nieregularnie.