Czas przeszły prosty wyraża działania i fakty, które dokonały się już w przeszłości.

Budowa:

W słabych czasownikach wstawia się „ð“, „d“ lub „t“, w czasownikach klasy -a przeważnie „ð“.

Dodatkowo warto pamiętać:

• „ð“ po samogłosce, dźwięcznym r
  
  
  Np.:
  trúa » trúði (wierzyć)


• „d“: po wszystkich dźwięcznych spółgłoskach
  
  
  Np.:
  þola » þoldi (cierpieć)


• „t“: po bezgłośnych spółgłoskach
  
  
  Np.:
  frjósa » frysti (marznąć)

Wszystkie czasowniki słabe mają w czasie przeszłym te same końcówki.
Występują cztery różne klasy, poniżej przedstawiamy przykładowo odmianę klasy -a: heilsa (pl. witać)

Czasowniki mocne zmieniaja w czasie przeszłym albo samogłoskę albo jej jakość:

Uwaga:
Czasowniki, których temat w bezokoliczniku kończy się na „-s“, w 2. osobie l. poj. mają końcówkę „-t“ (np. lesa - þú las-t), natomiast w czasownikach, których temat w bezokoliczniku kończy się na „-t“, w 2. os. l. poj. znika„-t“(np. fljóta - þú flau-st).